بریده ای از کتاب انسان ۲۵۰ ساله
🌸بریده ای از کتاب انسان۲۵۰ساله
شما تاريخ زندگى اميرالمؤمنين را نگاه كنيد، از كودكى، از آنوقتى كه در نه سالگى يا سيزده سالگى، به نبوت رسول اكرم ايمان آورد و آگاهانه و هوشيارانه، حقيقت را شناخت و به آن تمسّك جست، از آن لحظه تا آن لحظهاى كه در محراب عبادت مثل سحرگاه روز نوزدهم ماه رمضانى، جان خودش را در راه خدا داد و خشنود و خوشحال و سرشار از شوق به لقاء پروردگار رسيد، در طول اين پنجاه سال تقريباً، يا پنجاهودوسه سال، از ده سالگى تا شصتوسه سالگى، شما ببينيد يك خط مستمرى وجود دارد در شرححال زندگى اميرالمؤمنين و آن خط ايثار و از خودگذشتگى است؛ در تمام قضايايى كه در طول اين تاريخِ پنجاه ساله بر اميرالمؤمنين گذشته، شما نشانۀ ايثار را مشاهده مىكنيد از اول تا آخر، حقيقتاً این درس است براى ما.
و ما ـ من و شما ـ كه على گو و على جو و معروف در جهان به محبت علىبنابيطالب هستيم، بايد درس بگيريم از اميرالمؤمنين، صرف محبت على كافى نيست، صرف شناختن فضيلت على كافى نيست، بودند كسانىكه در دلشان به فضيلت علىبنابيطالب اعتراف داشتند شايد از ما هم كه هزاروچهارصد سال فاصله داريم با آن روزگار بيشتر، همانها يا بعضىشان در دل، على را به عنوان يك انسان معصوم و پاكيزه، دوست هم مىداشتند، اما رفتارشان، رفتار ديگرى بود. چون همين خصوصيت را نداشتند، همين ايثار را، همين رها كردن منيت را، همين كار نكردن براى «خود» را، هنوز در حصار «خود» گرفتار بودند و على امتيازش اين بود كه در حصار «خود» گرفتار نبود.
«من»، براى او هيچ مطرح نبود، آنچه براى او مطرح بود وظيفه بود و هدف بود و جهاد فىسبيلالله بود و خدا بود. ۱۳۶۸/۲/۸
#انسان_250_ساله